"In elk geval" door Alex
Belofte maakt schuld.
Wij hebben het reuze naar de zin in dit mooie avond-land. Maar het vooruitzicht onze in 1980 naar Australië geëmigreerde vrienden te mogen omarmen en tegelijkertijd de gelegenheid te baat nemen het ongerepte rode eiland, de prachtige steden Sydney, Perth, Melbourne en het wonderschone Tasmanië te verkennen, sprak ons zeer aan. Zes weken weg uit onze dagelijkse routine en onderdompelen in een andere wereld. De verwachtingen zijn uitgekomen. Nog dagelijks mogen we verhalen over zes onvergetelijke weken Down Under met familie en vrienden. Het was een in (bijna) alle opzichten heerlijke vakantie.
Dat het niet in alle opzichten ‘heerlijk’ was, had te maken met het totaal onverwacht overlijden van een dierbare vriend. Zijn door mijn broer gemelde overlijdensbericht, bracht me enige dagen flink uit balans. Zo’n ‘mooi mens’, hoe kan dat? We hadden toch al een datum geagendeerd om bij te praten na mijn terugkomst? Ongelooflijk!
Toen langzaamaan de realiteit doordesemde, kwam het besef dat ik niet aanwezig kon zijn bij zijn uitvaart en zijn dierbare naasten niet kon condoleren. Het maakte dat de vakantie, waarop ik me zo had verheugd, opeens volstrekt onbelangrijk leek. Een fijn, langdurig telefoongesprek met de lieve vrouw van mijn vriend bracht enige rust. Ze troostte mij in de plaats van ik haar. Ze zei dat haar man absoluut zou willen dat ik met familie en vrienden van de vakantie zou blijven genieten. Het helende advies van zijn vrouw heb ik daarna, ietwat beschroomd, toch maar ter harte genomen.
Terug uit Australië kwam opnieuw een vreselijke bericht. Het leven van een andere, eveneens zeer dierbare vriend, was sneller dan verwacht in terminale fase beland.
Al voor mijn vakantie was bekend dat hij ongeneeslijk ziek was, maar dat het zo snel bergafwaarts ging met zijn gezondheid was niet voorzien. Gelukkig mocht ik hem nog bezoeken. Het was een bijzonder voorrecht om in de serene kamer waarin hij te bed lag, enige tijd over allerlei aspecten van het leven en de dood te kunnen praten. Mijn lieve vriend vertelde dat hij zijn dood zonder enige angst tegemoet trad. En, zei hij, “Ik ben enorm dankbaar voor de liefde die ik heb mogen ontvangen van mijn vrouw, familie, vrienden en vele andere mensen die ik in mijn leven heb mogen ontmoeten”. Tijdens de laatste fase van ons intieme gesprek drukte hij mij op het hart dat ik moest blijven genieten van het leven. Ook als er soms fases in je leven zijn dat het even wat moeizaam gaat, blijf positief. Want, zo zei hij, “Alleen als je positief in je leven staat, kan je blijven genieten”. Ik beloofde, opnieuw ietwat beschroomd, dat ik zijn raad ter harte zou nemen. Twee weken geleden heeft ook dit ‘mooi mens’, begeleid door het prachtige ‘Jesu, Joy of Man’s Desiring’ van zijn favoriete componist Bach, dit aardse leven verlaten.
Terug in de werkelijkheid van alle dag heb ik mij voorgenomen de gedane beloftes na te leven. Het zal vast niet altijd meevallen, maar op de momenten dat het even tegenzit zullen twee moedige, lieve vrienden er vast en zeker zijn om mij aan mijn gedane belofte te herinneren.
